De federale regering is uiteindelijk bevallen van een miniversie van de aanslepende minipensioendeal. Aangepaste minimumpensioenen voor minimale loopbanen en een pensioenbonus voor wie wat langer werkt, zijn verworven.

De babyboomers, de demografische vergrijzing, langer werken en andere pensioenen. Al meer dan twintig jaar, in studies, debatten, interviews en columns als deze, houden ze mij bezig.

De combinatie van demografische vergrijzing en sociale zekerheid betekent drie langgerekte crisissen in betaalbaarheid: voor pensioenen, gezondheidszorg en ouderenzorg. Pensioenhervorming is gemakkelijk. Ofwel langer werken, ofwel minder pensioen.

Als academicus heb ik het voorrecht bij tijd en wijl in het buitenland te kunnen vertoeven om de geest te voeden, de pen te scherpen en België even te vergeten.

Toen eind vorig jaar het spijtige nieuws van een grote herstructurering bij ING België werd aangekondigd, deed ik een publieke oproep om daarvan het schoolvoorbeeld van moderne ontslagcultuur te maken.

De vergrijzingskosten voor pensioenen, tegen 2060, zijn naar beneden herzien. Maar dat cijferoptimisme verbergt enorme uitdagingen inzake groei, langere loopbanen, integratie van immigranten en baancreatie, in het bijzonder voor jongeren.

Al jaren stoppen we collectief de kop in het zand over de houdbaarheid van ons pensioenstelsel. Omdat ook de politiek het moeilijk heeft om met het oog op de lange termijn te handelen, werd een pensioencommissie opgericht die gisteren haar rapport publiceerde.

De financiële crisis heeft ons doen inzien dat extreme risico’s zich wel degelijk kunnen voordoen en dat ons pensioensysteem daar niet immuun voor is.