Ons land heeft 2020 gespendeerd aan politieke impasse en pandemiebestrijding. Door de permanente crisis die alle wetten van de politieke zwaartekracht heeft opgeheven, beseffen we weinig hoezeer corona een kantelmoment voor de wereldorde inhoudt.

In het midden van een pandemie, wanneer alle remmen van het stimulusbeleid losgaan, trekt het Duitse Grondwettelijk Hof aan de noodrem.

Brexit-gesprekken in een zoveelste impasse, Italië budgettair op ramkoers met Brussel, Polen door het Hof van Justitie veroordeeld wegens schending van de rechtsstaat: dat was de vorige week van de Europese Unie.

Na de val van het communisme realiseerden westerse wereldleiders het politieke equivalent van het einde van de geschiedenis. De Sovjet-Unie transformeerde in een losse confederatie met een democratisch en kapitalistisch Rusland aan het hoofd.

Een tijd geleden gaf ik een lezing over de europolitiek aan de Universiteit Antwerpen nadat Herman Van Rompuy zijn ervaringen als voorzitter van de Europese Raad had meegegeven.

Soms is politiek echt verpakking. Neem nu de eeuwige discussie over het fameuze ‘sociale Europa’. De hele politieke linkerzijde, alle vakbonden en middenveldorganisaties incluis, vinden de Europese Unie een kille economische club.

Een Amerikaanse president weigert een internationaal klimaatakkoord te implementeren. De hele wereld reageert in afgrijzen. Enkele jaren later blijken diezelfde Verenigde Staten de rest van de wereld te kloppen in daadwerkelijke vermindering van uitstoot van broeikasgassen.

‘The European Union is going down the drain into irrelevance but instead decides to pick a fight with me! Sad!!’ Neen, dit is geen tweet van @realDonaldTrump. Maar het zou er een kunnen zijn. Want Europa verliest zich in een wanhopige Trumpfobie.