Welvaart

Enkele weken geleden kregen alle media een hysterische aanval bij de aankondiging van meer dan 1200 ontslagen bij de warenhuisketen Carrefour. Nog geen week later kondigde concurrent Lidl in België 1500 nieuwe vacatures aan. In de media volgde oorverdovende stilte.

Het arbeidsmarktbeleid in België kent oude koeien die nooit sterven en eeuwig uit de gracht worden gehaald. Neem de vaststelling dat werkwillige werklozen hier onbeperkt kunnen genieten van werkloosheidsuitkeringen. Daarin is België een echte uitzondering.

De kerstvakantie zit er op, de sneeuwmannen zijn gesmolten, de kerstdiners verteerd en de speelplaatsen lopen weer vol. Talloze 2,5 jarigen zetten hun eerste stappen in het eerste kleuterklas, in instapklasjes of peuterklasjes. En maar goed ook.

Sinds twee onderzoekers van de universiteit van Oxford vier jaar geleden voorspelden dat bijna de helft van alle Amerikaanse werkgelegenheid bedreigd zou zijn door computers en robots, hangt er een sfeer van Apocalyps over de toekomst van werk.

Het ‘gratis’ verhaal vindt altijd wel een vruchtbare bodem, zo heeft de ACV opnieuw aangetoond. Onderwerp van dienst was deze keer de kinderopvang.

Vanuit zijn chique hoofdkwartier aan het meer van Genève luidt het Wereld Economisch Forum (WEF) de alarmklok: het zal maar liefst 217 jaar duren vooraleer vrouwen mondiaal de gelijken zullen zijn van mannen in de economie!

Ook in België is er nog laaggeletterdheid: één procent van de inwoners kan zijn naam zelfs niet schrijven. Waarom laten onderwijshervormingen hen in de kou staan, vraagt Simon Ghiotto zich af.

De modernisering van de arbeidsmarkt is de Processie van Echternach van de Franse politiek: elke president en zijn regering beginnen eraan om uiteindelijk nergens te eindigen. Zal Emmanuel Macron slagen waar zijn voorgangers Chirac, Sarkozy en Hollande faalden?