Naar overzicht

Trumpland

Een verblijf in de Verenigde Staten is een politiek en sociologisch experiment. Amerika is nog altijd het land waar de energie van verse en ambitieuze immigratie in de lucht hangt. Waar de winkels open zijn van 8 uur ’s morgens tot 10 uur ’s avonds, elke dag van de week. Waar de spontane vriendelijkheid, aanspreekbaarheid en gastvrijheid een mens overvalt en ontwapent. Waar extreme fastfood en extreem gezondheidsfetisjisme naast elkaar bestaan. Waar geen ontsnappen is aan de commercie rond medicijnen en gezondheidszorg.

Maar het Amerika anno 2020 is ook een land met gepolariseerde nieuwsmedia. Fox News is continue propaganda voor president Trump, akelige personencultus en regimedweperij die je verwacht in Rusland of China. Voor Fox is Donald Trump een held die Amerika iedere dag beter maakt, belaagd door een linkse kliek die hem het presidentschap niet gunt. Voor CNN is Trump een staatsgevaarlijk sujet dat Amerika iedere dag slechter maakt. De burger op zoek naar objectieve duiding moet veel zappen en mixen.

Boven de hoofden van de opgejutte Amerikaanse burger hangt een dikke mist. Niets bereikt de nieuwsbulletins tenzij het rechtstreeks Amerikaanse belangen raakt. De media zijn geobsedeerd door het afzettingsproces tegen Donald Trump. Daarin penetreert de polarisering de grondvesten van de Amerikaanse democratie. Wat een uitzonderlijke, zwaarwichtige en symbolische procedure moet zijn, ontaardt in een politiek kabaal. Senatoren die dure grondwettelijke eden zweren en als neutrale rechters moeten handelen, blijven elkaar politiek bekampen.

Eensgezindheid over China


Achter de verdeeldheid heerst toch eensgezindheid als het China aanbelangt. Natuurlijk vegen de democraten president Trump de mantel uit wanneer hij met de Chinezen een handelsakkoord sluit. Maar ze verwijten hem vooral grote inschikkelijkheid en naïviteit. Dat China een economische vijand is, staat voor beide kampen vast. Daarin heeft de huidige president het Amerikaanse wereldbeeld veranderd. Het handelspact is electoraal logisch maar strategisch onbelangrijk.

West-Europa is in Amerika irrelevant. In de weken dat ik er vertoefde, is er geen enkel Europees nieuws tot op de buis geraakt, behalve de koninklijke perikelen van Harry en Megan. Nog pijnlijker was het aanschouwen van de presidentiële voorverkiezingen bij de Democratische partij. Die partij huist eigenlijk twee partijen. Er is de vleugel van Joe Biden en Michael Bloomberg, een herkenbare sociaaldemocratische partij met Amerikaanse inslag. En er is de vleugel van Bernie Sanders en Elizabeth Warren, een socialistische partij die Amerika wil transformeren. In Europa waren de Amerikaanse Democraten al lang gesplitst.

Bloomberg en Biden zijn beiden 77 jaar oud, Sanders 78, Warren 70. Er volgen straks schier-geriatrische verkiezingen tegen de al 73-jarige Donald Trump. Volg een TV-debat onder de democratische protagonisten en je krijgt een lawine aan negativisme, over elkaar, over de president, over de staat van het land. De Amerikaanse kiezer snakt altijd naar positieve inspiratie en aspiratie. De economie boert als zelden tevoren, de aandelenmarkten staan torenhoog, overal worden sollicitanten gevraagd. Trump heeft zijn bedje gespreid.

Trump zal winnen


Ik verbleef in een diep-democratische stad, waar de vakbonden nog sterk zijn, aan een universiteit die bekend staat om zijn progressieve positie. Bijna iedereen die ik aansprak, was overtuigd: Trump zal winnen. Misschien is dat de stem van ontmoediging en vertwijfeling. Maar het blijft opmerkelijk hoe een land zo breed en diep als de VS geen betere kandidaten voortbrengt voor zijn hoogste ambt. Het blijft opvallen hoezeer de Democraten elkaar verscheuren en alleen vinden in een gemeenschappelijk vijandschap voor de zittende president. Daar spint die president eindeloos garen van.

Er kan nog veel gebeuren tussen vandaag en de stembusslag van 3 november. De opkomst in enkele kantelstaten zal mee de doorslag geven. Over die paar procent zwevende kiezers gaat het. De rest zit vast in Trumpland.

Weergave van column in Trends, geschreven in eigen naam.