Wie spreekt dezer dagen voor de Westerse wereld? De Verenigde Staten van Donald Trump alvast niet. Het Verenigd Koninkrijk op weg naar de EU-exit evenmin. Bondskanselier Angela Merkel is politiek verzwakt en Duitsland ligt in de knoop met zichzelf. Er is een gapend gat.

Soms is politiek echt verpakking. Neem nu de eeuwige discussie over het fameuze ‘sociale Europa’. De hele politieke linkerzijde, alle vakbonden en middenveldorganisaties incluis, vinden de Europese Unie een kille economische club.

Een Amerikaanse president weigert een internationaal klimaatakkoord te implementeren. De hele wereld reageert in afgrijzen. Enkele jaren later blijken diezelfde Verenigde Staten de rest van de wereld te kloppen in daadwerkelijke vermindering van uitstoot van broeikasgassen.

Het lagerentebeleid moet de torenhoge schuldniveaus houdbaar maken. Terwijl velen nog gefocust zijn op de excessen van 2007, bieden nieuwe onevenwichten zich steeds talrijker aan. Hoe lang kunnen beleidsmakers hun verantwoordelijkheid nog verwaarlozen?

Ondertussen meer dan tien jaar geleden moest ik aan kinderen uitleggen in het programma “Schuif-af” van Ingeborg op VTM waarom we niet gewoon geld bijdrukken om problemen van mama en papa op te lossen. Wel vandaag is het zover.

Waar we het meest verontrust over moeten zijn? Dat na catastrofaal beleidsfalen er nog meer overmoed aanwezig is dan voorheen. Psychologen stellen dat dit bij machtige mensen vaker voorkomt wanneer er groot onheil heeft plaatsgevonden waar men zelf niet onschuldig in was.

Over wat gaat het?    

Vanuit economisch oogpunt is er niets logischer dan het lidmaatschap van de Europese Unie loskoppelen van de invoering van de eenheidsmunt. Dit impliceert een wijziging van het Europees verdrag. Dit bevat inderdaad de formulering dat een kandidaat-lidstaat ook uiteindelijk de euro moet ...