'België telt niet alleen bijzonder veel gezinnen waar geen van beide ouders economisch actief is, maar zij zijn er ook erger aan toe dan hun lotgenoten in andere landen', schri
Toen eind vorig jaar het spijtige nieuws van een grote herstructurering bij ING België werd aangekondigd, deed ik een publieke oproep om daarvan het schoolvoorbeeld van moderne ontslagcultuur te maken.
Terwijl ik deze woorden schrijf, verneem ik dat Vlaanderen – conform het Vlaamse regeerakkoord – een princiepsakkoord heeft bereikt over de vereenvoudiging van de vele banenplannen die met de zesde staatshervorming Vlaamse bevoegdheid zijn geworden.
Tien jaar na het Generatiepact, diverse nationale stakingen en ettelijke dovemansgesprekken later, is de vaststelling nog altijd dat het de federale architecten van de arbeidsmarkt niet echt menens is met langer werken.
Eén van mijn eerste “Quoi Leroy?”-blogs waarmee ik onverwacht de publieke opinie haalde, droeg als titel “Kama Sutra voor HR Managers”... Wellicht was het vooral deze titel die aansloeg.
“Wat als de jeugdwerkloosheid een bank zou zijn? Zou ze dan ook prioritair gered worden? Zou de Europese Commissie er dan ook niet meer middelen voor veil hebben?” Deze vragen stelde een vakbondsleider recent in een Europees debat over de jeugdwerkloosheid.