Verlos ons van pre-campagne
De N-VA herontdekt de communautaire agenda. Open VLD lanceert een visieboek. CD&V opent de campagne voor het Antwerpse burgemeesterschap. De sp.a gebruikt de bühne van 1 mei voor een ronde sociale beloftes. We kunnen er niet omheen: de verkiezingen zijn nog meer dan twee jaar verwijderd, maar de pre-campagne is al bezig. In Wallonië is de kiescampagne nooit gestopt, gegeven de kameradenoorlog tussen PS en PTB en de realiteit van een federale regering met enkel de liberalen als Franstalige partner. Nog even en die regering doet vooral lopende zaken. Dat moet verontrusten.
Van een unieke politieke coalitie met groot intrinsiek hervormingspotentieel, in een periode van brede economische herneming, mag veel worden verwacht. Maar die verwachtingen worden te weinig ingelost. Er is het hardnekkige begrotingstekort: niet per definitie een voorbeeld van mismanagement wanneer pensioenen en gezondheidszorg steevast meer miljarden vergen, maar wel een symbolische afgang voor deze coalitie en in deze conjunctuur. Er is het permanente gekrakeel over belastingen. De fameuze taks-shift was vooral taks-cosmetica, weliswaar van de juiste samenstelling maar onvoldoende om per saldo een substantieel verschil te maken op de kwetsbaarste flank van de Belgische economie.
Gebrek aan ambitie en cohesie
Inzake belastingen ontbreekt het de federale regering aan ambitie en cohesie om haar regeerakkoord te overstijgen met een strategie die economische efficiëntie, sociale rechtvaardigheid en politieke duurzaamheid verbindt. Het moet mogelijk zijn om, bijvoorbeeld via het medium van een experten-commissie, een blauwdruk te ontwikkelen die de holle slogans en budgettaire improvisaties doorbreekt waarin het Belgische belastingbeleid helaas is opgesloten. Dat zou de regering toelaten alsnog hervormingsstappen te zetten als aanzet voor een coherent project dat meer dan één legislatuur beoogt.
In andere cruciale dossiers ontbreekt het de regering aan daadkracht om het regeerakkoord uit te voeren. Pensioenhervorming geraakt niet verder dan de symboliek van pensioenleeftijd en een rist besparingsdetails. Nochtans is, met dank aan een andere experten-commissie, het concept voorhanden van een puntensysteem dat alle dimensies van pensioenrechten aankan: demografische evolutie, economische groei, inflatie, zwaarte van het beroep, gewerkte en niet-gewerkte periodes, en zo meer. De regering moet alleen de knoop van de modaliteiten doorhakken en vooral, snel en definitief, uitvoeren.
Gezondheidsbeleid uitvoeren
Dito in de gezondheidszorg. Wie de laatste jaren de academische analyses over gezondheidszorgbeleid heeft gevolgd, vindt daarvan een mooie neerslag in het federale regeerakkoord. Alleen, tweeëneenhalf jaar na het ondertekenen daarvan, laat de uitvoering vooral op zich wachten. Er is breed overlegd en er zijn veel rapporten gemaakt. Maar waar zijn, afgezien van de onafwendbare budgetbeslissingen, de resultaten?
Ik heb altijd gehoopt dat deze regering België zou verlossen van de loden politieke hypotheek van de vergrijzing. Langere en andere loopbanen, duurzame pensioenen en een gezondheidszorg voor de 21ste eeuw: het kan allemaal in een gezonde plooi worden gelegd. Maar het ziet er steeds meer naar uit dat we hooguit zullen schaven en sleutelen. Daarom mijn oproep: regeer en realiseer, dat is de beste pre-campagne.
Van een unieke politieke coalitie met groot intrinsiek hervormingspotentieel, in een periode van brede economische herneming, mag veel worden verwacht. Maar die verwachtingen worden te weinig ingelost. Er is het hardnekkige begrotingstekort: niet per definitie een voorbeeld van mismanagement wanneer pensioenen en gezondheidszorg steevast meer miljarden vergen, maar wel een symbolische afgang voor deze coalitie en in deze conjunctuur. Er is het permanente gekrakeel over belastingen. De fameuze taks-shift was vooral taks-cosmetica, weliswaar van de juiste samenstelling maar onvoldoende om per saldo een substantieel verschil te maken op de kwetsbaarste flank van de Belgische economie.
Gebrek aan ambitie en cohesie
Inzake belastingen ontbreekt het de federale regering aan ambitie en cohesie om haar regeerakkoord te overstijgen met een strategie die economische efficiëntie, sociale rechtvaardigheid en politieke duurzaamheid verbindt. Het moet mogelijk zijn om, bijvoorbeeld via het medium van een experten-commissie, een blauwdruk te ontwikkelen die de holle slogans en budgettaire improvisaties doorbreekt waarin het Belgische belastingbeleid helaas is opgesloten. Dat zou de regering toelaten alsnog hervormingsstappen te zetten als aanzet voor een coherent project dat meer dan één legislatuur beoogt.
In andere cruciale dossiers ontbreekt het de regering aan daadkracht om het regeerakkoord uit te voeren. Pensioenhervorming geraakt niet verder dan de symboliek van pensioenleeftijd en een rist besparingsdetails. Nochtans is, met dank aan een andere experten-commissie, het concept voorhanden van een puntensysteem dat alle dimensies van pensioenrechten aankan: demografische evolutie, economische groei, inflatie, zwaarte van het beroep, gewerkte en niet-gewerkte periodes, en zo meer. De regering moet alleen de knoop van de modaliteiten doorhakken en vooral, snel en definitief, uitvoeren.
Gezondheidsbeleid uitvoeren
Dito in de gezondheidszorg. Wie de laatste jaren de academische analyses over gezondheidszorgbeleid heeft gevolgd, vindt daarvan een mooie neerslag in het federale regeerakkoord. Alleen, tweeëneenhalf jaar na het ondertekenen daarvan, laat de uitvoering vooral op zich wachten. Er is breed overlegd en er zijn veel rapporten gemaakt. Maar waar zijn, afgezien van de onafwendbare budgetbeslissingen, de resultaten?
Ik heb altijd gehoopt dat deze regering België zou verlossen van de loden politieke hypotheek van de vergrijzing. Langere en andere loopbanen, duurzame pensioenen en een gezondheidszorg voor de 21ste eeuw: het kan allemaal in een gezonde plooi worden gelegd. Maar het ziet er steeds meer naar uit dat we hooguit zullen schaven en sleutelen. Daarom mijn oproep: regeer en realiseer, dat is de beste pre-campagne.
