Bewijst de massale immigratie het falen van de ontwikkelingshulp?

De stroom immigranten naar West Europa blijft toenemen. Soms lijkt het wel of men uit alle probleemlanden aan de Europese deur aanklopt. De toevloed is zodanig dat het sociaal - economisch weefsel in het Westen dreigt in te storten.

Dit lokt dan weer defensieve reacties uit van de autochtone bevolking die van mening is dat haar welstand - bereikt als het resultaat van hard werken en de spaarzaamheid van de voorouders- in gevaar is.  Immigratie wordt dan ook dikwijls als een bedreiging voor de eigen cultuur en levenswijze aangevoeld .  Tegelijkertijd is men er zich van bewust dat jaar na jaar, voor miljarden belastinggeld naar de ontwikkelingslanden vloeit. (OESO in 2011: 133 miljard $).



De bedoeling hiervan is om de levensomstandigheden (gezondheid, armoede, scholing… ) en het bestuur door de plaatselijke overheid in deze landen te verbeteren. Op die manier hoopt men de mensen ter plaatse een menswaardig leven en kansen op ontwikkeling te geven



Vraag is dan ook: waarom werkt het niet? Waarom ontvluchten zoveel allochtonen (ook uit de gebieden waar geen oorlog is), nog steeds hun land , dikwijls in levensgevaarlijke omstandigheden? Wat moet anders?



Hierna volgen een aantal principes en voorstellen die de effectiviteit van de ontwikkelingshulp drastisch zullen verhogen.



Principe van duurzaamheid



Voor elk ontwikkelingsproject moet er een lange termijn visie bestaan. Men moet van meet af aan, de middelen voorzien opdat het project duurzaam zou zijn. Een project moet dus ook nog binnen 10 en 20 jaar vruchten afwerpen.



Principe van zelfredzaamheid



Uit het voorgaande volgt dat men van bij de start moet inplannen dat de lokale bevolking de verantwoordelijkheid zal opnemen voor het verdere verloop van het project. Op termijn zullen er dus inkomsten moeten gegenereerd worden om –zonder verdere tussenkomst van de donor- onderhoudswerken en verdere investeringen te kunnen financieren. Dit impliceert dat degenen die later het beheer van het project in handen zullen krijgen, ook opgeleid worden om dergelijke verantwoordelijkheid aan te kunnen.



Principe van resultaatsverbintenis



Ontwikkelingshulp is niet vrijblijvend. Wie gemeenschapsgeld aanvraagt, moet ook klaarheid scheppen over het doel, de beoogde resultaten en de timing die daaraan kan verbonden worden. De donorlanden moeten uiteraard ook de bereikte resultaten aan de hand van feitelijke vaststellingen (evidence based policy cfr prof. Stefan Dercan) evalueren.



Principe van goed bestuur



Ontwikkelingslanden beschikken over enorme reserves aan grondstoffen. Veelal komt die rijkdom onvoldoende ten goede aan de lokale te werkstelling en de welvaart van de bevolking, omdat de contracten voor het exploiteren van die grondstoffen niet toegekend worden via een systeem van openbare aanbesteding.

Ik verwijs hier naar een uitspraak van Kofi Annan (mei 2013 in het jaarlijks Africa progress report): Afrika verliest tweemaal meer geld door obscure mijncontracten en belastingsfraude dan dat het ontvangt van donoren

Uiteraard hoort onder “goed bestuur” ook: strijd tegen corruptie, het toepassen van wetten en regels (inbegrepen het heffen en innen van faire belastingen), respect voor de mensenrechten, en volledige informatie aan de bevolking omtrent de inkomsten, uitgaven en resultaten..



Principe van afdwingbaarheid



Aan te weinig projecten zijn er voorwaarden gekoppeld. Zoals de EU een aantal voorwaarden oplegt aan de landen die willen toetreden,tot de EU, zo zou elk begunstigd land door Europa moeten verplicht worden om de regels van goed bestuur en het principe van resultaatsverbintenis te aanvaarden, als voorwaarde voor het bekomen van subsisie. Ook de NGO’s die door de overheid gesubsidieerd worden zouden een aantal beginselen van goed bestuur (o.a. transparante informatie) moeten aanvaarden naast de principes van duurzaamheid, zelfredzaamheid en resultaatsverbintenis..



Besluit



Het consequent toepassen van deze 5 principes zou een goede stap zijn in het verbeteren van de effectiviteit van ontwikkelingshulp Indien de plaatselijke bevolking in het eigen land tewerkstelling vindt die een menswaardig bestaan verzekert, zal de reden om te emigreren grotendeels wegvallen