President Biden
Als het meezit, is dit mijn laatste column onder het bewind van Donald Trump. In normale tijden zou Trump geen verkiezingsnederlaag maar een verkiezingsafgang te wachten staan. Hij staat voor economische voorspoed en legt een economische ramp voor. Hij staat voor handelsoorlog met China en laat een historisch handelstekort na. Hij staat voor weerstand tegen immigratie in een corona-wereld zonder immigranten. Hij staat voor de kunst van de deal en verbrandde alle diplomatieke bruggen, met uitzondering van die naar Israël. Hij staat voor de grote kuis in Washington en organiseerde de grote ramp met coronaontkenning.
Maar dit zijn geen normale tijden. De Amerikaanse samenleving is bezeten door acute polarisatie en Trump kan als geen ander verdeeldheid zaaien en oogsten. Zijn aanhang is hondstrouw. De verkiezingsuitslag valt of staat met een klein aandeel zwevende kiezers in enkele bepalende staten. Anno 2016 had Trump nog het voordeel van de twijfel. Anno 2020 heeft hij het nadeel van zijn toxische erfenis. Wellicht volstaat dat voor de nederlaag, maar de gedesillusioneerde Amerikaanse kiezer moet dan wel effectief stemmen. Voor een 77-jarige Washington-veteraan die weinig meer is dan de anti-Trump.
Onder president Biden zou de stijl van de Amerikaanse politiek en diplomatie ongetwijfeld verbeteren. Verwacht u aan een charmeoffensief à la Obama na Bush. Biden is ook verknocht aan de Atlantische relatie tussen Europa en de VS. Hij zal de NAVO nooit op de schop laten gaan. Hij zal de wereldwijde strijd tegen klimaatopwarming vervoegen en de non-proliferatie van kernwapens nieuw leven inblazen. Maar terwijl de vorm veel zal verbeteren, zal de inhoud weinig veranderen.
De periode van globalisering na de val van het communisme is voor Amerika definitief voorbij. De politieke polarisatie is intussen geopolitiek. Daarvoor is China minstens even verantwoordelijk. China wijkt geen duimbreed af van zijn agenda voor economische ontwikkeling die de rest van de wereld reduceert tot wingewest of leverancier van talent, knowhow of grondstoffen. Die ontwikkeling heeft het stadium van strategische concurrentie bereikt. Amerika moet en zal zijn technologische en industriële suprematie heruitvinden. Dat kan alleen door meer economisch nationalisme.
Wanneer China Hongkong inpalmt, de Zuid-Chinese Zee militariseert, de Oeigoeren onderdrukt, derde landen intimideert en overal de intolerantie tegen regimekritiek opdrijft, kunnen de VS niets anders dan op hun eigen strepen staan. Wanneer China met grootschalige planning, subsidiëring en oneerlijke handel bedrijfskampioenen kweekt die als verlengstukken van de Communistische Partij op verovering trekken, kunnen de VS niets anders dan muren optrekken en eigen kampioenen kweken.
Ook onder Biden zal de Amerikaanse democratie verzuipen in cultuuroorlog, etnische spanning, ideologisch dogma en binnenlandse verdeeldheid. Donald Trump heeft de Republikeinse partij naar zijn beeld en gelijkenis herschapen. Wie er in het Witte Huis woont, is vaak minder belangrijk dan de meerderheid in de Senaat. En zelfs wanneer de Democraten het hele parlement veroveren, rest er nog de grote interne politieke verdeeldheid tussen de diverse Amerikaanse staten.
Biden zal eerst en vooral de binnenlandse economie en tewerkstelling moeten herstellen, al de rest is daaraan ondergeschikt. Trump had hetzelfde doel maar geloofde in de middelen van belastingverlaging, deregulering en bedrijfsinvestering. Biden zal meer de staat mobiliseren. De grote vraag is of de VS en de EU elkaar daarin gaan vinden. Dat vergt een entente die veel dieper gaat dan handel, die ook geopolitiek, technologie, het internet en de nationale veiligheid verbindt. De lat ligt hoog, wellicht te hoog.
Weergave van column in Trends, geschreven in eigen naam.
Maar dit zijn geen normale tijden. De Amerikaanse samenleving is bezeten door acute polarisatie en Trump kan als geen ander verdeeldheid zaaien en oogsten. Zijn aanhang is hondstrouw. De verkiezingsuitslag valt of staat met een klein aandeel zwevende kiezers in enkele bepalende staten. Anno 2016 had Trump nog het voordeel van de twijfel. Anno 2020 heeft hij het nadeel van zijn toxische erfenis. Wellicht volstaat dat voor de nederlaag, maar de gedesillusioneerde Amerikaanse kiezer moet dan wel effectief stemmen. Voor een 77-jarige Washington-veteraan die weinig meer is dan de anti-Trump.
Onder president Biden zou de stijl van de Amerikaanse politiek en diplomatie ongetwijfeld verbeteren. Verwacht u aan een charmeoffensief à la Obama na Bush. Biden is ook verknocht aan de Atlantische relatie tussen Europa en de VS. Hij zal de NAVO nooit op de schop laten gaan. Hij zal de wereldwijde strijd tegen klimaatopwarming vervoegen en de non-proliferatie van kernwapens nieuw leven inblazen. Maar terwijl de vorm veel zal verbeteren, zal de inhoud weinig veranderen.
Meer economisch nationalisme
De periode van globalisering na de val van het communisme is voor Amerika definitief voorbij. De politieke polarisatie is intussen geopolitiek. Daarvoor is China minstens even verantwoordelijk. China wijkt geen duimbreed af van zijn agenda voor economische ontwikkeling die de rest van de wereld reduceert tot wingewest of leverancier van talent, knowhow of grondstoffen. Die ontwikkeling heeft het stadium van strategische concurrentie bereikt. Amerika moet en zal zijn technologische en industriële suprematie heruitvinden. Dat kan alleen door meer economisch nationalisme.
Wanneer China Hongkong inpalmt, de Zuid-Chinese Zee militariseert, de Oeigoeren onderdrukt, derde landen intimideert en overal de intolerantie tegen regimekritiek opdrijft, kunnen de VS niets anders dan op hun eigen strepen staan. Wanneer China met grootschalige planning, subsidiëring en oneerlijke handel bedrijfskampioenen kweekt die als verlengstukken van de Communistische Partij op verovering trekken, kunnen de VS niets anders dan muren optrekken en eigen kampioenen kweken.
Ook onder Biden zal de Amerikaanse democratie verzuipen in cultuuroorlog, etnische spanning, ideologisch dogma en binnenlandse verdeeldheid. Donald Trump heeft de Republikeinse partij naar zijn beeld en gelijkenis herschapen. Wie er in het Witte Huis woont, is vaak minder belangrijk dan de meerderheid in de Senaat. En zelfs wanneer de Democraten het hele parlement veroveren, rest er nog de grote interne politieke verdeeldheid tussen de diverse Amerikaanse staten.
Staat meer mobiliseren
Biden zal eerst en vooral de binnenlandse economie en tewerkstelling moeten herstellen, al de rest is daaraan ondergeschikt. Trump had hetzelfde doel maar geloofde in de middelen van belastingverlaging, deregulering en bedrijfsinvestering. Biden zal meer de staat mobiliseren. De grote vraag is of de VS en de EU elkaar daarin gaan vinden. Dat vergt een entente die veel dieper gaat dan handel, die ook geopolitiek, technologie, het internet en de nationale veiligheid verbindt. De lat ligt hoog, wellicht te hoog.
Weergave van column in Trends, geschreven in eigen naam.
