De loonkostenhandicap is halfdood, maar de overleghandicap is springlevend. Dat is mijn conclusie bij het recentste rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven.

De automatische indexering van de lonen als thema op tafel leggen leidt steevast tot extreem gedrag. Steigerende en dreigende vakbonden, vertwijfelde academici, ontkennende politici,… Hoewel er  nu toch enige kentering merkbaar is.

De tijd van het jaar vraagt er naar. Een wenkende kerstdis en de vloed van kookboeken die over de toonbank gaan. Het culinaire leeft ook in de sociale dialoog. Niet alleen in de pizzaverhalen van de interprofessionele groep van 10.

Een jaar terug in de tijd, de aankondiging van de sluiting van Ford Genk. Voor de meesten een verrassing, een donderslag bij heldere hemel. Een sociaal-economisch drama waar je nooit aan went.

Om de loonkostenkloof met onze buren te dichten heeft de regering gekozen voor een loonblokkering. Dat bij gebrek aan voldoende budgettaire ruimte om de lasten op arbeid te verlagen en aan moed om de automatische indexering aan te pakken.

‘Ons barema is niet meer. En komt echt ook nooit meer weer’. Een kinderlijk rijmpje lijkt eerder dan een grafschrift geschikt voor het einde van een overjaars loonbarema. Over welk barema gaat het ?