Met het GOK-beleid trok de Vlaamse overheid 10 jaar geleden ten strijde tegen de sociale ongelijkheid in het onderwijs. De overheid koos ervoor een gericht beleid te voeren, waarbij zelfs de doelgroep aan de hand van indicatoren word geïdentificeerd.

De geschiedenis leert dat als een schuldprobleem zo uit de hand is gelopen als vandaag in de Westerse wereld de snelste weg uit de crisis inderdaad een schuldherschikking is. Indien hier geen draagvlak voor gevonden wordt, blijft de schuldentol etteren.

Het verrast hoe vaak impliciet nog

Als het over belangrijke zaken gaat zoals de toekomst van ons onderwijs mogen we toch verwachten dat de interpretatie van wetenschappelijke bevindingen in het politieke besluitvormingsproces op een verantwoorde wijze gebeurt.

De kredietwaardigheid van een land blijft essentieel. Alleen is het altijd erg simplistisch geweest om te zoeken naar een uniek “kritisch” schuldniveau waarna de economische gevolgen dramatisch zijn. De context blijkt cruciaal.

Zoals in veel Europese landen, beleven we een unieke budgettaire crisis die gepaard gaat met een geleidelijk verlies van de controle over onze overheidsfinanciën onder de vorm van een dubbel sneeuwbaleffect.

In Nederland heeft men een vernieuwende methode gekozen. In plaats van “vlees noch vis”-compromissen is gekozen voor het uitruilen van dossiers waar afwisselend één van de twee partijen erg aan hechten.