Bij het lezen over de ontwikkeling van een embryomodel dacht ik spontaan aan De filosofie van het alsof van de Duitse filosoof Hans Vaihinger. Vaihinger verdedigt daarin de stelling dat we de wereld alleen kennen via een consequent aangehouden fictie.

De cijfers zijn verre van veelbelovend... maar er is één cijfer dat er positief uitspringt: een werkgelegenheidsgraad van 80%. Minder werklozen en vooral minder arbeidsongeschikten, het zou een serieuze opsteker zijn zowel voor de begroting als voor het algemeen welzijn.

Werkgelegenheid en vrijwilligerswerk zijn eerder complementair dan tegengesteld. Een andere kijk op de relatie tussen beide kan ons helpen maatregelen te bedenken die de activiteit bevorderen en het politieke debat aanmoedigen. 

Wat moeten we denken van de staatsbon waarmee de Belgische overheid een paar miljarden van de banken afsnoept?

De erkenning van het maatschappelijke belang van de zogenaamde essentiële beroepen vertaalt zich niet in een uitgesproken financiële appreciatie.

In 1950 was West-Europa alleen al goed voor méér dan 25% van het globale bbp. In 2050 zal heel Europa nog minder dan 10% van de wereldeconomie uitmaken en ligt het zwaartepunt ergens tussen India en China.

Ik heb het voorbije jaar heel wat gesprekken met ondernemers en stakeholders gevoerd over hoe je succesvolle bedrijven in eigen regio kan houden. De juiste strategie omhelst veel meer dan het subsidiëren van een handvol nationale ‘kampioenen’.

Doen feiten ertoe? Of zitten we echt in het postfact-tijdperk? Volgens de zoekfunctie van Google Trends werd het woord ‘graaiflatie’ vooral populair vanaf 26 maart van dit jaar en is de frequentie ervan nog steeds aan het groeien.

Zijn we niet te streng voor het minipensioenakkoord van de federale regering? Dat is de vraag die Bart Eeckhout zich stelt in een terechte bezinning over de moeilijkheid van politiek leiderschap in ons land (DM, 15/7).